ورزشی: کارلو آنچلوتی، سرمربی رئال مادرید، در گفتگو با نشریه تایمز خاطراتی جالب و صحبت‌هایی را مطرح کرده که پیش از این در جایی شنیده نشده است.
به گزارش پایگاه خبری ورزشی، رئال مادرید سه روز تا برگزاری مهم‌ترین دیدارش در این فصل فاصله دارد و تمام تمرکز آنچلوتی و بازیکنانش روی دیدار فینال رقابت‌های لیگ قهرمانان اروپاست که قرار است شنبه هفته آینده در ورزشگاه ومبلی برابر دورتموند برگزار شود.
آنچلوتی معمار فصل فوق‌العاده‌ای بوده است که رئال پشت سر گذاشت. رفتار او با بازیکنانش، گذشته‌اش و همچنین تجربه‌ای که دارد و اتفاقاتی که در طول این مدت سپری کرده از مسائل مهمی است که در گفتگوی این مربی ایتالیایی با روزنامه تایمز مطرح شده است.
آنچلوتی در این گفتگو به اصیل‌ترین و صادقانه‌ترین شکل ممکن و بدون هیچ فیلتری از اصلیت خودش و کودکی‌اش در ایتالیا تا رابطه‌ای که با فلورنتینو پرز دارد صحبت کرده است. او درباره روزهای بچگی‌اش گفت: «ما فقط چیزهایی را می‌خوردیم که می‌شد در زمین پرورش داد. پنیر، سالامی و ژامبون ایتالیایی.»
او درباره یکی از اشتباهاتش روی نیمکت در گذشته اظهار داشت: «وقتی کارم را شروع کردم، شرایط به این صورت نبود. من سیستمی داشتم که در میلان از آریگو ساکی یاد گرفته بودم و 2-4-4 بود. به همین دلیل از داشتن روبرتو باجو در پارما سر باز زدم چون نمی‌خواستم با یک بازیکن شماره 10 بازی کنم.
گفتم نه، نمی‌خواهم با بازیکن شماره 10 بازی کنم. این در حالی بود که یکی از بهترین بازیکنان دنیا در آن زمان بود و من حاضر نشدم او را در تیمم داشته باشم فقط چون می‌خواستم با دو مهاجم بازی کنم. اگر امروز بود به او می‌گفتم: باجو، به پارما بیا و ما شرایط را درست خواهیم کرد. اما در عوض به او گفتم: گوش کن روبرتو، ما جایی برای تو نداریم و او به بولونیا رفت.
این اشتباه من بود و وقتی به یوونتوس رفتم سعی کردم این ایده را تغییر بدهم. زیدان را داشتم و او بازیکن شماره 10 بود. اید او را در سمت راست قرار می‌دادم یا چپ؟ غیر ممکن بود. زیدان مهم‌ترین بازیکن در تیم من بود و شماره 10 را به تن داشت و من باید با این شرایط سازگار می‌شدم. از آن زمان بود که همیشه ویژگی‌های بازیکنان برای ساختن بهترین سیستم را مدنظر قرار دادم.»
این مربی ایتالیایی همچنین تغییر رفتارش با بازیکنان را با خاطره‌ای از زیدان مطرح کرد: «یک بار در یوونتوس، زیدان دیر رسید و ما در اتوبوس منتظر بودیم که برویم. من به راننده گفتم دیگر صبر نکن و برو. اما او ترسید و تکان نخورد و سپس پائولو مونترو از اتوبوس پیاده شد تا با من صحبت کند. به او گفتم بیا برویم و بعدا صحبت خواهیم کرد اما او به من گفت که تو متوجه نیستی. ما بدون زیزو هیچ جا نمی‌رویم.
به او گفتم که تو این طور فکر می‌کنی. سپس او رو به من کرد و گفت فکر می‌کنی اگر داد بزنی قرار است بیشتر به حرف تو گوش کنند؟ نه، هرچقدر بیشتر داد بزنی، آنها کمتر به حرفی که داری میزنی گوش و سپس به آن عمل می‌کنند.
فوتبال عشق و اشتیاق زندگی آنچلوتی است. او درباره این که چطور قبل هر بازی بر اعصابش مسلط می‌شود اضافه کرد: «نکته کلیدی است این است که من اشتیاق زیادی دارم اما وسواس بیمارگونه ندارم. من کارم را به عنوان مربی و بازیکن خیلی دوست دارم اما روانی آن نیستم. همیشه آرام هستم.
این اتفاق عجیبی است چون قبل از هر بازی معمولا بسیار عصبی و مضطرب می‌شوم. دو یا سه ساعت قبل بازی معمولا خیلی احساس خوبی ندارم. قلبم به شدت می‌تپد و فکرهای بد و عجیب در سرم شکل می‌گیرد و به این فکر می‌کنم که باید چه کار کنیم و سعی می‌کنم بخوابم اما موفق نمی‌شوم.
وقتی داور در سوت شروع بازی می‌دمد، بلافاصله آرام می‌شوم. بازی بالاخره شروع می‌شود و من دیگر ترسی ندارم. ترس مربوط به قبل از بازی است و وقتی شروع می‌شود خوش‌بین هستم. همه چیز خوب پیش خواهد رفت. خیلی عجیب است. ضربان قلب من از 120 به 90 می‌رسد. بازی چه خوب پیش برود و چه بد، من روی خودم مسلط هستم. در نشست خبری هم همینطور است و دلیلش این است که روی کارم وسواس ندارم.
این آرامش در واقع چیزی است که او از پدرش به ارث برده است: «پدرم همینطور بود. بسیار آرام و بسیار ساکت. هرگز نگران نبود و گلایه نمی‌کرد. خانواده‌ای که در آن بزرگ شدن به من کمک کرد که این ویژگی را داشته باشم و بتوانم احساساتم را کنترل کنم. پدر من کشاورز بود.
ما با او، مادرم، پدربزرگم، مادربزرگم و خواهرم زندگی می‌کردیم. ما شش ساله بودیم و هیچ پولی نداشتیم. پول برای من مهم نیست چون بدون آن بزرگ شدم. هرگز نشنیدم که پدرم یا مادرم درباره پول حرف بزند. هرگز نشنیدم که آنها به پدربزرگ یا مادربزرگم بی‌احترامی کند. جو بسیار خوبی در خانواده حکمفرما بود اما مشکلات زیادی داشتیم چون پول نداشتیم.»
آنچلوتی در پاسخ به سوالی درباره سوپرلیگ کوتاه و صریح پاسخ داد: «رییس باشگاه رئال مادرید 77 ساله است. او نمی‌خواهد همه چیز مدام در حال تغییر باشد. این باشگاه به خوبی مدیریت می‌شود. آنها بلینگام را خریدند و ما وینیسیوس جونیور، رودریگو و فدریکو والورده را در سن بسیار پایین جذب کردیم و حالا هم اندریک را به خدمت گرفتیم. آنها در کاری که انجام میدهد بسیار حرفه‌ای هستند.
او درباره آنالیز و تحلیل تاکتیکی بازی‌ها گفت: «هیچ سبک خاصی برای من وجود ندارد. هیچ سبکی. سبک من شناخته شده نیست چون تغییر می‌دهم. این سبک است که آماده شدن بازیکنان را مشخص می‌کند. ما برابر منچسترسیتی با دفاع عمقی و قدرتمند بازی کردیم. این فصل دو یا سه بار این کار را کردیم، نه بیشتر.
دوست نداریم به این سبک بازی کنیم چون تیمی هجومی هستیم. اما هدف من از این سبک از رقابت در این بازی و کسب پیروزی است. ما این فصل کریم بنزما را از دست دادیم اما بلینگام رسید. دو مهاجم درخشان به نام‌های وینیسیوس و رودریگو داشتیم اما هر دو در بال‌ها بازی می‌کنند. بنابراین با بازیکن شماره 10 و با سبک 2-1-3-4 بازی کردیم.»
سرمربی رئال مادرید درباره تغییر این تیم پس از شکست برابر اتلتیکو مادرید اظهار داشت: «ما اول عملکرد خوبی داشتیم. بلینگام گل‌های بسیاری زد اما در بازی برابر اتلتیکو مادرید سه گل از روی سانترها دریافت کردیم چون سمت راست به درستی پوشش داده نشده بود. بنابراین سبک بازی را تغییر دادیم و بلینگام را برای کمک به دفاع انتخاب کردیم.
ما توانستیم بدون این که بازیکنان احساس ناراحتی و نارضایتی داشته باشند این کار را انجام دهیم. وینیسیوس دوست نداشت در مناطق میانی زمین بازی کند، بنابراین نمی‌توانستم او را مجبور به انجام این کار کنم. او در این مناطق بهترین کیفیتش را نشان نمی‌دهد، بنابراین مجبور هستم که به او آزادی عمل بدهم.
من وقت زیادی روی دفاع صرف کردیم و با تیمم کار کردیم. ما با هم همکاری داشتیم. از نظر هجومی اطلاعات زیادی به آنها می‌دادم اما نه بیش از حد. وینیسیوس همیشه در تک به تک‌ها فوق العاده است اما من به او کمک کردیم که در زمین موثرتر باشد. او سریع و بسیار با استعداد است اما باید دو نفر را از سر راه بردارد تا بتواند شوت بزند.»
آنچلوتی در نهایت به تمجید از تیمش مشغول شد: «دورتموند بسیار تلاش می‌کند و بازی آسانی نخواهد بود اما بازیکنان من هم خیلی تلاش می‌کنند. آنها فروتن هستند. فروتنی نکته کلیدی این الگو است. ما این فصل قهرمان لیگ شدیم اما غروری در تیم نیست. وینیسیوس هیچ غروری ندارد. بلینگام و رودریگو هم همینطور. بازیکنان مسن‌تر مانند تونی کروس، دنی کارواخال، ناچو و لوکا مودریچ هم اصلا چنین احساسی ندارند. من نمی‌دانم که در آینده چه اتفاقاتی قرار است رخ دهد اما در حال حاضر هیچ حسادتی بین بازیکنان جوان تیم ما وجود دارد. فروتنی نکته بسیار مهمی است. شما باید فروتن باشید.
آنها فکر می‌کنند که من شبیه پدربزرگی مهربان هستم. آنها من را دون کارلو یا استاد خطاب می‌کنند. من باید بگویم که واقعا از این که من را به این شکل صدا می‌کنند خوشحال هستم.»
